Holy Icon

ZΩΓΡΑΦΙΚΟ HΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 19-2-2022

ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΘΗΝΩΝ 1966

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ

Ήταν για μας κάτι εντελώς απρόβλεπτο και απερίγραπτο !  Ένας ψηλός , ξερακιανός καλόγερος από τη Σερβία μας φανερώθηκε στο κέντρο της Αθήνας , στη Ρωσική. Για μένα , φοιτητή είκοσι χρονών, ήταν κάτι ακατάληπτο και άρρητο. Επιτρέψτε μου, να Σας το πω, όπως το ένοιωσα.

Ο Αθανάσιος Γέβτιτς ήταν απερινόητος κάτοχος  της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, η οποία ακτινογραφούσε διάφανα ολόκληρο το είναι Του, διαμορφώνοντας το εκμαγείο της ύπαρξής Του, ως την απόλυτη ταύτιση μορφής με το περιεχόμενό της. Ήταν αχώρητος για τα δεδομένα μας. Ζούσα την απόλυτη αμηχανία. Το πρόσωπό Του, ολόκληρος ο σωματότυπός Του, μας αποκαλυπτόταν στην εξομολόγηση, μως ένα ξυλόγλυπτο σκαλισμένο σε κάθετο σκληρό ξύλο που διαμορφώθηκε ατόφιο από τη δύσκολη πάλη του Δημιουργού του με το ανένδοτο υλικό που αντιστέκεται. Η μορφή του τόσο εκφραστική που πρόδιδε όλο τον ασκητικό Του αγώνα, όλο τον πόνο του κι ολάκερη την αναστάσιμη χαρά που έβραζε στα έγκατα του είναι Του. Ένα πλουσιοπάροχο υπαρξιακό ξυλόγλυπτο με την πιο αυθεντική, ομιλούσα , γλυπτική πειστικότητα. Τα μάτια με τα φρύδια σαν να είχαν βγει από φρέσκο του Sopocani. Έμοιαζε σαν αμίλητος Άγιος σε τοιχογραφία βυζαντινή . Οι μετωπιαίοι όγκοι, οι κόγχες των ματιών, τα μήλα του προσώπου ήταν τρισδιάστατη απόλυτη έκφραση της κατάνυξης, των δακρύων, του πόνου, αλλά και της πιο πηγαίας χαράς και παιδικότητας. (Αργότερα, στη Σερβία Προέκυψε και ο Άγιος των παιδιών και των "τραυλών", όπως και των μαχητών πολεμιστών). Βλέπαμε την ανάγλυφη μύτη του ως αχειροποίητη έκφραση μιας Ε υπόστασης εγκράτειας που ξυπνούσε από τα έγκατα του ορυχείου Του , για να ενσαρκώσει εμβληματικά όλα όσα άφαντα είπαν ποτέ οι Μεγάλοι Πατέρες της Ορθοδοξίας περί νήψεως και περί ασκήσεως. Ήταν αυτή η μύτη ατόφια διδαχή για λεπτότητα κι ευγένεια νηστείας πηγαίας και απαθούς , την οποία η έσωθεν  ταπείνωση την σμιλεύει σε πανίσχυρη αγωνιστική ιδιοσυγκρασία. Τα  χείλη στεγνά σαν να αγάπησαν την πείνα. Η όλη έκφραση του θεόπνευστου προσώπου του τριαντάχρονου "γέροντα" μας απεκάλυπτε ένα ευλύγιστο εφαλτήριο ασκητικής ετοιμότητας που απογειωνόταν "έως τρίτου ουρανού" ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ.  Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΗΤΑΝ Ο ΛΟΓΟΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ. Μυήθηκε δε σε αυτήν , όπως μας έλεγε ο Ίδιος επανειλημμένως , από τον Γέροντά Του, τον π. ΙΟΥΣΤΙΝΟ ΠΟΠΟΒΙΤΣ.

π. Σταμάτης Σκλήρης